maart 5, 2020
Ho, ho, je moet natuurlijk niks hè. Maar waarom nemen we nog steeds genoegen met een baan waar we ons wel prettig bij voelen. Prettig. Fijn. Leuk. Termen waar ik persoonlijk, dit is een blog mensen, de kriebels van krijg. De plek waar je 8 uur van je dag doorbrengt, moet niet leuk zijn. Dat moet FUCKING AWESOME zijn. Daar moet je kriebels van in je onderbuik krijgen. Kippenvel momenten. Het moet de plek zijn waar al je passies samenkomen. Of dat nou achterop de vuilniswagen is of als directeur van een drukkerij.
Op een doodgewone, regenachtige maandagochtend besloot ik dit stuk te schrijven. Ik ben geen psycholoog en heb geen drie masterstudies cum laude afgerond. Maar wat ik wel weet is: volg je gut feeling. Mijn 26-jarig leven is een aaneenschakeling van ‘fuck it’ momenten. En nog steeds hoor ik mijn vader soms zuchten: ‘Tess, waarom kies je nou altijd de moeilijke weg’. Nou, omdat die moeilijke weg je uiteindelijk brengt naar echt geluk. Naar dat wat je écht wilt. En dat is nog nooit iemand van zijn leien dakje gegaan.
Je baan opzeggen
Pak ‘m beet twee maanden geleden appte ik een vriend: ‘ik denk dat ik m’n baan ga opzeggen’. Waarop hij antwoordde: ‘ok, maar waarom dan?’ Ja… Waarom dan? Ik verdien prima, de lunch is lekker en ik heb mega gezellige collega’s. Ohja. En een vast contract met doorgroeimogelijkheden. Waarom zou je dan in godsnaam je baan opzeggen? Diezelfde vriend stuurde mij deze video van Steve Jobs, waarin hij zegt: You’ve got to find what you love. And that is as true for your work as it is for your lovers. Your work is going to fill a large part of your life, and the only way to be truly satisfied is to do what you believe is great work. And the only way to do great work is to love what you do. If you haven’t found it yet, keep looking. Don’t settle. As with all matters of the heart, you’ll know when you find it. And, like any great relationship, it just gets better and better as the years roll on. So keep looking until you find it. Don’t settle.
Lang verhaal een stukkie korter: een week later had ik mijn baan als content manager bij Randstad opgezegd. Voor mijn manager kwam dit niet als donderslag bij heldere hemel. Hij kent mij namelijk langer dan vandaag en wist dat 1 jaar en 10 maanden voor dezelfde werkgever werken, voor mij al een hele prestatie was.
Een plan zonder plan
Zo. Dat was stap 1. Die baan opgezegd. Een week later schoot ik tijdens de lunch ineens in paniek: ‘ha, dus je hebt per 1 november geen baan meer en je hebt ook nog niets nieuws.’ De afgelopen weken drukten ex-collega’s, kennissen en vrienden mij regelmatig (love you guys maar wel beetje paniek door al die moeilijke vragen❤️) met mijn neus op de feiten. Want geen baan = geen inkomen. Duh.
MAAR WAAROM STOP JE DAN MET EEN BAAN DIE JE LEUK VINDT ZONDER IETS NIEUWS TE HEBBEN?
Omdat ik heel sterk geloof in het zetten van die eerste en meest belangrijke stap. Door mijn baan zonder plan op te zeggen, dwong ik mezelf om opnieuw na te denken over de vraag: welke organisatie past bij mij?
Dit is geen pleidooi om zomaar je baan op te zeggen. Maar hopelijk motiveert het je wel om:
- In kansen en mogelijkheden te denken in plaats van in obstakels
- Jezelf de vraag te stellen: vind ik mijn baan alleen leuk of realiseer ik mijn droom
- Na te denken over die kinderwens die je stiekem echt nog wel hebt maar soms gewoon een beetje vergeet want: rekening, kinderen, koophuis en andere volwassen-mensen-dingen
- Een lijstje te maken met alles wat je wel/niet leuk vindt aan je huidige baan. Zie je punten die je morgen al kan veranderen?
Dus. Daar ga ik dan. Het meisje zonder plan. Maar die heb ik echt wel hoor. Let maar op. 😉